KARTALKAYA'DA 78 CAN!

78 kişi…
Hayalleri, umutları, hikâyeleri olan 78 insan artık yok. Kimisi karne hediyesiyle çıktığı tatilden bir daha dönemedi. Kimisi ailesiyle geçireceği birkaç günün heyecanıyla doluyken hayatını kaybetti. Birileri ise yalnızca ekmeğinin peşindeydi; o gün sabah mesaisine başlamak üzere işe gelmişti. Şimdi hepsi gitti. Geriye yalnızca bir liste kaldı: Ölenler. Ama o liste ne onların yaşanmışlıklarını ne hayallerini ne de geride bıraktıkları acıyı anlatacak. Sadece adları kalacak; soğuk, cansız birer isim olarak.

Bir kez daha aynı hikâye.
Ülkenin “gözde” kayak merkezlerinden birinde daha, güvenlik tedbirlerinin eksikliği bir felakete dönüştü. Kartalkaya Grand Otel’de yangın merdiveni yoktu. Duman dedektörleri çalışmıyordu. Acil durum planı hazırlanmadığı gibi tahliye düzeni bile düşünülmemişti. Bu ihmaller, hayat kurtaracak önlemleri maliyet kalemi olarak gören bir zihniyetin sonucuydu. Ve bu yalnızca bir ihmal değil, apaçık bir suçtu.

Şimdi birileri çıkıp, tanıdık bir savunmayı tekrarlayacak: “Ama ruhsat Bakanlıktan alındı.” Peki, o ruhsatı kim verdi? Hangi denetimden geçtik? Eksikliklerin üzeri kimlerin imzasıyla örtüldü? İnsan hayatını koruyamayan bu sistemin suç ortakları kim?

Tatilde, işte, her yerde ölüyoruz.
Bu ülkede ölüm, yaşam kadar sıradan hale geldi. Tatilde bir otelde, depremde bir binanın enkazında, yolda trafik kazasında ya da iş yerinde ihmallerle… Kadın olduğumuz, yoksul olduğumuz, “kader” dediğiniz o sessiz cümleye hapsedildiğimiz için ölüyoruz. Bu zincirin her halkasında ortak bir gerçek var: Denetimsizlik. Birilerinin göz yumduğu, diğerlerinin rüşvetle sustuğu, kimilerinin kader diyerek üzerini örttüğü bir çürümüşlük düzeni.

Hayatta kalmak artık bir şans meselesi.
Bugün hayatta olmak, bu ülkede kişisel bir başarı hikâyesine dönüştü. Çünkü ölüm artık bu topraklarda normalleşti. Her felaketin ardından gelen özürler, birkaç göstermelik açıklama ve kısa sürede unutturulan trajediler… Bu döngü böyle sürüp gidiyor. Kartalkaya’da yaşanan bu yangın, yalnızca bir otelin değil, bir sistemin aynasıdır. İnsan hayatını hiçe sayan, güvenliği gereksiz masraf gören bir zihniyetin tezahürüdür.

Kader değil, tercih.
Eğer bu yangının sorumluları bulunmaz ve ihmalleri olan herkes yargılanmazsa, yarın yeni bir felaket kapımızda olacak. Ve o zaman yine ölümler “kader” diyerek açıklanacak. Ancak bu bir kader değil; bu basit bir tercihtir. İnsan hayatını değersizleştiren, denetimsizliği seçen bir düzenin sonucudur.

Devlet nerede?
Bugün sormamız gereken en temel soru şu: Bu halkın devleti nerede? Depremde enkaz altında kalan, yangında otel koridorlarında can veren, yoksulluktan çocuklarını kaybeden bu halk, bir devlete mi yoksa yalnızlığa mı emanet? Eğer bu düzen böyle devam ederse, bu sorunun yanıtı bellidir: Biz yalnızız.

Bu hikâyeyi değiştirmek zorundayız.
Artık bu düzeni kabullenmemeliyiz. Yaşamanın bir mucize, ölmenin bir kader sayılmadığı bir ülke kurmak zorundayız. Bu halkın, ölümlerle sıradanlaşan bir düzene mahkûm olmadan yaşama hakkı var. Kartalkaya’da yitip giden 78 canın anısını yaşatmak, bu düzeni değiştirmekle mümkün.

Bugünden itibaren hep birlikte haykırmalıyız: “Bu düzeni kabul etmiyoruz!”